بررسی تفاوت هاي مديريت و رهبري

تفاوت هاي مديريت و رهبري :
چنان كه پيش از اين يادآور شديم، مديريت به معني اداره كردن سازمان هاي نسبتاً كوچك است كه اصطلاحاً اداره خوانده مي شود. اداره يا سازمان، همان نظام بوروكراتيك يا ديوان سالاري است
در چنين نظامي مسائل رسمي و وظايف تعيين شده درجه اول اهميت هستند و همگان مؤظف به اطاعت از سلسله مراتب مي باشند. معمولاً،‌ مديران افرادي هستند كه به انجام وظايف قانوني خود تأكيد دارند و از همكاران خود مي خواهند كه بر اساس شرح وظايف قانوني خود عمل كنند
از جهت ديگر، از نظر عامه،‌ رهبري يعني اداره كشورها و سازمان هاي بزرگ كه بيشتر جنبة سياسي، مذهبي و اجتماعي دارد. بيشتر مردم،‌ رهبري را امري در سطح كلان و سطوح بالاي جامعه و مخصوصاً به عنوان رهبر يك كشور مي نگرند.
اگرچه از نظر اجتماعي و سياسي اين برداشت وجود دارد و به مقامات ردة اول جوامع رهبر مي گويند، ولي از نظر علم مديريت و رفتارشناسي سازماني رهبري مفهوم خاصي دارد كه در هر زمان و مكان و با هر تعدادي قابل رخ دادن مي باشد. در دنياي جديد مديريت و مخصوصاً در مديريت آموزشي،‌بيشتر از اصطلاح رهبري استفاده مي شود و نه مديريت. در پاسخ اين كه چرا به جاي اصطلاح مديريت بايد از واژگان رهبري  استفاده كرد، به بررسي تفاوت هاي مديريت و رهبري مي پرازيم.
مديريت :
مديريت،‌ در اصل يعني اداره كردن و گرداندن يك سازمان، و رهبري يعني هدايت و راه بردن و نشان دادن راه به انسان هاست. به عبارت ديگر، مديريت صرفاً سازماني و رهبري امري انساني است. تكيه مديريت بيشتر به سازمان و تكيه رهبري بر انسان هاست. مديريت به فراهم آوردن امكانات و تنظيم امور عادي و جاري سازمان كه از قبل تعيين شده، مي پردازد. رهبري، به عنوان يك پيش آهنگ،‌ اسوه و راهنما به امور اساسي، مخاطره آميز و معمولاً حساس و كمتر صد در صد از پيش تعيين شده مي پردازد. حركت مديريت بر اساس خط مشي هاي تدوين شده است كه معمولاً همة افراد بر اساس قانون به درستي يا نادرستي و تطبيق آن با وضع مورد نظر پي مي برند، اما حركت رهبري داراي آن چنان پيچيدگي و حساسيت است كه همة افراد قادر به درك آن نيستند. انتخاب راه ها و روش ها بر اساس نيازها و اقتضائات است و نه بر اساس قانون ثابت و تغيير ناپذير.
بنابراين مديريت قانون گرا و رهبري مصلحت گراست. مديريت حالتي سنتي يا كلاسيك دارد و تصميمات رتار خود را بر اساس قانون،‌ به شكل ثابتي تنظيم مي كند. ولي، تصميمات و رفتار رهبري برپايه ضرورت هاي زماني و اقتضائات محيطي است.
در اين مفهوم، مدير عاملي انتصابي است كه طي حكمي رسمي بر اساس قوانين توسط مقام مافوق براي انجام وظيفه و مسئوليتي نصب مي شود. منبع قدرت مديريت قانون است و مي تواند بر پاية اختياراتي كه قانون به او مي دهد، افراد را مورد تشويق و يا تنبيه قرار دهد. بدين طريق، ميزان نفوذ و درجه فرماندهي مدير بر مبناي قدرت رسمي قانوني است كه در شغل يا موقعيت و مقام رسمي او نهفته است. تا زماني كه مديري در مقام يا پست سازماني باشد، اقتدار و فرماندهي پيش بيني شده را دارد و با عزل او اختياراتش از بين مي رود.
معمولاً،‌ پيروي و فرمانبرداري زير دستان از مديريت برحسب قانون و به طور اجباري است. به عنوان مثال، ممكن است معلمي، از بعضي از مقررات تعيين شده از طرف مدير ناخشنود باشد، ولي چون مي داند كه مدير حق دستور دادن و تعيين تكليف دارد، خود را موظف به اطاعت از دستورات و فرامين او مي بيند. در مورد فرماني كه يك افسر به سربازانش مي دهد نيز چنين وضعي صادق است. پس،‌اطاعت افراد از مدير الزاماً اطاعت داوطلبانه و از روي ميل و رغبت دروني نيست. ممكن است صفات، ويژگي ها، خلق و رفتار يك مدير مطابق ميل افراد زير دستش نباشد، ولي برحسب قانون، آن ها مكلف به تبعيت از وي باشند. معمولاً، جهت و جريان قدرت يك مدير از بالا به پائين و از سلسله مراتب مافوق و قانون است. اين مطلب بدان معني است كه نظر و ميل افراد، نه فردي را به مديريت مي رساند و نه از مديريت خارج مي سازد. اين قانون و مجري قانون يعني مقام بالاتر است كه به مديريت او رسميت مي بخشد.
از جهت ديگر،‌ رهبر، عاملي انتخابي است كه به طور غير رسمي از طرف عده اي از انسان ها براي تحقق هدف و يا رسالتي انتخاب مي شود. منبع قدرت او افرادي است كه به او رأي مي دهند و او را مي پذيرند و از او مي خواهند كه رهبري را به عهده بگيرد. معمولاً، هر رهبري، داراي قدرت و اختياراتي است كه به طور غير رسمي از طرف پيروان به او داده مي شود و ميزان نفوذ، فرماندهي و رهبري او بستگي به همين قدرت دارد. اين اختيارات الزاماً از مقام و شغل رهبر بر نمي خيزد. ممكن است اختيارات يا قدرت يك رهبر ناشي از ويژگي هاي فردي او كه مورد توجه قرار گرفته است با ويژگي ها و نيازهاي پيروان باشد.