موقعيت جغرافيايي و تقسيمات سياسي استان
استان قزوين از شمال به استان گيلان، از جنوب به استان مركزي، از مشرق به استان تهران و از مغرب به استان زنجان و همدان محدود است و 1304 متر از سطح دريا ارتفاع دارد.
استان قزوين با توجه به موقعيت جغرافيايي خود، مانند پلي، پايتخت كشور را به مناطق شمالي و غربي و كشورهاي قفقاز و اروپا متصل مي كند و به دليل موقعيت مناسب، ضمن توسعة كشاورزي، صنعتي و خدماتي به يكي از قطب هاي مهم توسعة كشور تبديل شده است.
شهر قزوين تا سال 1375 جزو محدودة سياسي – اداري استان تهران بود. در اين سال، اين شهر از استان تهران جدا شد و همراه با شهرستان تاكستان از استان زنجان، به عنوان استان قزوين در تقسيمات كشوري جاي گرفت. اين استان، بر اساس آخرين تقسيمات كشوري، داراي 2 شهرستان، 10 بخش، 12 شهر، 37 دهستان . 936 آبادي داراي سكنه است و شهرستان قزوين و تاكستان مجموع شهرستان هاي آن را تشكيل مي دهند.
عشاير استان به لحاظ وابستگي هاي قومي عبارت‌اند از:
لرها و كردها: اين گروه به احتمال زياد در زمان شاه عباس به اين منطقه كوچ داده شده اند. طايفه هاي كرد در نواحي طارم، قازقان، دودانگه، رودبار الموت، بشاريات و پشگلدره زندگي مي كنند و تا اين اواخر، زندگي چادرنشيني داشته و ييلاق و قشلاق مي كرده اند.
طايفه هاي معروف كرد ساكن در استان قزوين عبارت‌اند از: چگني، غياثوند، كاكاوند، رشوند، مافي، بهتوني، جليلوند، باجلان و كرماني.
شهسون ها: شاهسون ها از ايل هايي هستند كه در محدودة استان قزوين زندگي مي كنند. بر اساس نوشته هاي اغلب مورخان، ايل هاي شاهسون در زمان شاه عباس صفوي به منظور مقابله با شورش طايفه هاي قزلباش سازماندهي شده اند. طايفه هاي مختلف شاهسون در استان قزوين شامل بغدادي ها و اينانلوها مي باشند و بيش تر آن ها، در نواحي رامند، زهرا، خرقان و افشاريه يكجانشين شده اند و به كار دامپروري و كشاورزي اشتغال يافته اند. تعداد معدودي از شاهسون ها در محدوده اي ميان كوه هاي خرقان و نواحي بزينه رود و كوه شاه كولك خمسه از يك طرف، و دهستان هاي زهرا، رامند و نواحي ساوه در استان مركزي و استان قم ييلاق و قشلاق مي كنند.
مراغي ها يا كله بزي ها: علاوه بر طايفه هاي ياد شده، در استان قزوين، و به ويژه در منطقة رودبار، گروهي مشهور به «مراغي» يا «كله بزي» نيز زندگي مي كنند كه گويش، نوع پوشش، آداب و رسوم و وابستگي قومي آنان بسيار جالب توجه و درخور توجه ويژه است.
فهرست
جغرافياي طبيعي و اقليم استان 1
جغرافياي تاريخي استان قزوين 1
رودخانه ها 2
ارتفاعات و قله ها 5
قله آوان 5
بناها و يادمان هاي تاريخي 6
كاخ ها و عمارت ها 6
سر در عالي قاپو 6
عمارت چهل ستون 7
قلعة الموت 7
قلعة نويزر شاه 9
قلعة سنگرود 9
قلعة شيركوه 10
قلعة دختر (قزقلعه) 10
پل ها و سدهاي تاريخي 11
پا شاه عباسي 11
پل لوشان 12
سد قديمي سيد علي خان 13
سد قديمي سپهسالار 13
بناها و اماكن مذهبي 14
مساجد قديمي 14
مسجد جامع كبير 14
مسجد حديريه 15
آرامگاه ها، بقعه ها و امزاده ها 16
آرامگاه خليل بن غازي قزويني 16
آرامگاه شيخ احمد غزالي 17
آرامگاه ميرابراهيم بن معصوم 17
آرامگاه پير سفيد 17
استان قزوين از شمال به استان گيلان، از جنوب به استان مركزي، از مشرق به استان تهران و از مغرب به استان زنجان و همدان محدود است و 1304 متر از سطح دريا ارتفاع دارد.
استان قزوين با توجه به موقعيت جغرافيايي خود، مانند پلي، پايتخت كشور را به مناطق شمالي و غربي و كشورهاي قفقاز و اروپا متصل مي كند و به دليل موقعيت مناسب، ضمن توسعة كشاورزي، صنعتي و خدماتي به يكي از قطب هاي مهم توسعة كشور تبديل شده است.
شهر قزوين تا سال 1375 جزو محدودة سياسي – اداري استان تهران بود. در اين سال، اين شهر از استان تهران جدا شد و همراه با شهرستان تاكستان از استان زنجان، به عنوان استان قزوين در تقسيمات كشوري جاي گرفت. اين استان، بر اساس آخرين تقسيمات كشوري، داراي 2 شهرستان، 10 بخش، 12 شهر، 37 دهستان . 936 آبادي داراي سكنه است و شهرستان قزوين و تاكستان مجموع شهرستان هاي آن را تشكيل مي دهند.
عشاير استان به لحاظ وابستگي هاي قومي عبارت‌اند از:
لرها و كردها: اين گروه به احتمال زياد در زمان شاه عباس به اين منطقه كوچ داده شده اند. طايفه هاي كرد در نواحي طارم، قازقان، دودانگه، رودبار الموت، بشاريات و پشگلدره زندگي مي كنند و تا اين اواخر، زندگي چادرنشيني داشته و ييلاق و قشلاق مي كرده اند.
طايفه هاي معروف كرد ساكن در استان قزوين عبارت‌اند از: چگني، غياثوند، كاكاوند، رشوند، مافي، بهتوني، جليلوند، باجلان و كرماني.
شهسون ها: شاهسون ها از ايل هايي هستند كه در محدودة استان قزوين زندگي مي كنند. بر اساس نوشته هاي اغلب مورخان، ايل هاي شاهسون در زمان شاه عباس صفوي به منظور مقابله با شورش طايفه هاي قزلباش سازماندهي شده اند. طايفه هاي مختلف شاهسون در استان قزوين شامل بغدادي ها و اينانلوها مي باشند و بيش تر آن ها، در نواحي رامند، زهرا، خرقان و افشاريه يكجانشين شده اند و به كار دامپروري و كشاورزي اشتغال يافته اند. تعداد معدودي از شاهسون ها در محدوده اي ميان كوه هاي خرقان و نواحي بزينه رود و كوه شاه كولك خمسه از يك طرف، و دهستان هاي زهرا، رامند و نواحي ساوه در استان مركزي و استان قم ييلاق و قشلاق مي كنند.
مراغي ها يا كله بزي ها: علاوه بر طايفه هاي ياد شده، در استان قزوين، و به ويژه در منطقة رودبار، گروهي مشهور به «مراغي» يا «كله بزي» نيز زندگي مي كنند كه گويش، نوع پوشش، آداب و رسوم و وابستگي قومي آنان بسيار جالب توجه و درخور توجه ويژه است.
فهرست
جغرافياي طبيعي و اقليم استان 1
جغرافياي تاريخي استان قزوين 1
رودخانه ها 2
ارتفاعات و قله ها 5
قله آوان 5
بناها و يادمان هاي تاريخي 6
كاخ ها و عمارت ها 6
سر در عالي قاپو 6
عمارت چهل ستون 7
قلعة الموت 7
قلعة نويزر شاه 9
قلعة سنگرود 9
قلعة شيركوه 10
قلعة دختر (قزقلعه) 10
پل ها و سدهاي تاريخي 11
پا شاه عباسي 11
پل لوشان 12
سد قديمي سيد علي خان 13
سد قديمي سپهسالار 13
بناها و اماكن مذهبي 14
مساجد قديمي 14
مسجد جامع كبير 14
مسجد حديريه 15
آرامگاه ها، بقعه ها و امزاده ها 16
آرامگاه خليل بن غازي قزويني 16
آرامگاه شيخ احمد غزالي 17
آرامگاه ميرابراهيم بن معصوم 17
آرامگاه پير سفيد 17
